Niemand kan het

Het is twintig jaar geleden dat ik stopte met fotograferen. Wat me tot die beslissing bracht en hoe ik vervolgens toch bleef kijken, beschreef ik in een monoloog. Met beelden erbij is hij vertolkt door Carly Wijs. In 2008 opgevoerd in Nederlandse en Belgische theaters. 

‘Wat doen onze ogen eigenlijk als de buitendeur achter ons dichtvalt, als de eerste schreden van de dag op de stoep worden gezet? De rijen geparkeerde auto's, lantaarnpalen, te vertrouwd om te worden gezien. Alleen als ik mijn fiets op slot wil zetten zie ik de lantaarnpaal. Alleen als ik erin stap zie ik de hondendrol. Wij lopen hier massaal te suffen. In alle toonaarden en van alle kanten klinkt de roep om verandering. De wereld is niet goed genoeg. Het moet allemaal beter. Maar stel dat we die wereld niet eens hebben gezien, dat we maar wat lopen te suffen?’

De theatertekst met beeld is uitgegeven bij de Nieuwe Toneelbibliotheek