Holmes Methode

Een lezing van 90 minuten
In 2003 las ik voor het eerst een verhaal van Sherlock Holmes.
Binnen een maand had ik ze allemaal gelezen.
Zo ingenieus, grappig en hoopvol.
Het idee dat alles valt op te lossen als je goed kijkt en denkt, mag naïef zijn, het is ook hoopvol.

Niet lang daarna viel het kwartje.
Kon ik fotografie beschouwen als bewijsmateriaal?
Kon ik als een detective met een loep op foto’s speuren naar wat er had plaatsgevonden?
Zo zou ik eindelijk bevrijd zijn van wat me in veel fotografie tegenstond, ook in die van mezelf: de schoonheid van de klassieke compositie, de mooie lichtval, de repeterende patronen.
Detectivewerk kent ook schoonheid, maar dat is een heel andere: de schoonheid van de ontdekking.

De Methode-Holmes is een lezing over foto’s analyseren als een detective.
Over het aanscherpen van het observatievermogen.
Over de mogelijkheden en de beperkingen die het stilstaande tweedimensionale beeld biedt.
Over jezelf verplaatsen in de wezens die op de foto staan.
Over de onlosmakelijke eenheid van beeld en woord.
Het is niet zo dat ik een geheim prijsgeef, er is geen geheim.
Het gaat om een houding.