De Aarsman Projectie

De Kleine Komedie zocht voor de programmering van seizoen 2011 naar een show die behalve geestig ook interessant was. De directrice, Vivienne Ypma, had een lezing van me gezien op TEDxAmsterdam 2010 en dacht dat ik wel een hele avond in de Kleine Komedie aankon. 

Ik had heel wat lezingen gegeven de laatste jaren, soms gebeurde er iets. Je staat voor die zaal, een eind verderop zitten mensen op stoeltjes stilzwijgend naar je te kijken. Ik heb het altijd een houterige bedoening gevonden. Soms breek je daar doorheen, ontstaat er iets gezamenlijks, bijzonder voelt dat. Ik wilde dat leren oproepen, aanslingeren Dat zo’n avond niet bestaat uit mensen die iets opvoeren en andere mensen die daarnaar zitten te kijken. Ik hou van een actieve zaal. De voorstelling gaat over verwachtingen die ons zicht belemmeren en hoe we door die verwachtingen heen kunnen breken. Daarbij heb ik de zaal nodig. Ik stel vragen, er wordt geroepen, er is een quiz.

Anderhalf uur maar, wat ging het snel voorbij, krijg ik achteraf vaak te horen. En: het was net of je tegenover me aan tafel zat.

Na de Kleine Komedie ben ik twee seizoenen gaan toeren met de show. Het mag gek klinken, maar de herhaling, steeds weer dezelfde voorstelling opvoeren, ik heb daar erg naar uitgekeken. Ik heb enige ervaring met het schrijven monologen. Voor Dirk Roofthooft heb ik een monoloog geschreven, voor Josse De Pauw, Tom Jansen en de laatste was voor Carly Wijs. In overleg de acteurs paste ik de tekst hier en daar aan, tot hij zat. Daarna veranderde er niets meer. Sta je zelf op het podium, dan heb je de vrijheid om door te blijven zoeken. Improvisaties die het goed doen in de tekst op te nemen. Iedere keer dat ik optreed, ontdek ik iets nieuws. Zie ik verbanden waarmee ik iets kan.